Nazwa forum

Z Fałszywego Życia autorstwa Marcusa Tilskina (wersja oryginalna):

To był dziesiąty kwietnia. Dzień, w którym ze stanowiska w "Telebrim Tribune" zdymisjonowano mię. Do mego przyjaciela, Herberta Paxta, wtenczas się udałem, z zamiarem wyciągnięcia go do której z telebrimskich spelun. Przy interlokucji wyjawił mi, iż ma coś, co może mą atencję przyciągnąć. Materiał, co zapewne możność zdobycia nowej posady mi da; chodziły bowiem słuchy o zniknięciach jakich, co w dzielnicy proletariackiej się zdarzyły. Niezwykłych, gdyż ciał ludzkich nigdy nie odnajdywano - bez śladu znikały. "Jeśli reflektujesz na to, możemy się tam wybrać i wybadać sprawę. Wspólnie" - dodał. Orzekłem, iż za parę dni będę gotów. De facto nigdy nie byłem, acz z drugiej strony, inszego wyjścia nie miałem. Swą krótką ekskursję o świcie jęlim. Na miejscu paru miejscowych wypytalim, śmierdzącą swołocz, o zniknięcia owe. Rzekli, iż ostatnie raptem dniem wczorajszym się zdarzyło. I pierwsze to było, co świadków miało - polecono nam wówczas niejakiego Grabarza, starego mieszkańca pobliskiego mogilnika, co okazjonalnie trupy tam chował. Dziad niskim, pokręconym się okazał człeczyną, o twarzy pokrytej dziobami po ospie. Zębów połowę miał w deficycie, toteż trochę minęło, nim doszlim my do meritum sprawy. Bredził coś o jakim mechanicznym ptaku, co porwał kobietę, nad grobem męża dumającą. Z góry on zleciał. Z początku za zwykłego, cmentarnego kruka go wziął, atoli później, im bardziej się zbliżał, tym bardziej w strach on obrastał. Przeżył, gdyż schował się za jednym z nagrobków. Oczywiście, zaraz wyszlim my stamtąd, starcowi miedziaka w podzięce rzucając. Nie chcielim my słuchać bajań podobnych. Atoli w dwa dni później wróciłem tam, tym razem już bez Herberta. Coś przyciągnęło mię w to miejsce nieprzyjazne... coś znacznie więcej, niźli zwykła ciekawość. Rudera, w której Grabarz pomieszkiwał (dotąd nie poznałem jego prawdziwej "godności"), pusta stała. Żywej duszy... Aliści ledwo stamtąd wychynąłem, coś za ramiona szarpnęło mię mocno. Nim krzyknąć jąłem, byłem już w przestworzach... Zaś gdy w górę uniosłem wzrok swój, z wrażenia wprost oniemiałem. To COŚ było wielkie, mechaniczne, smarem woniejące. Setki małych trybów wewnątrz stwora klekotały, warstwami grubej blachy przysłonięte. I gdy patrzyłem tak, to ptaszysko żelazne odwróciło samo łeb w stronę mą. Choć oczu nie miało, to wiedziałem, iż mię widzi. Wiedziałem, iż gdzieś tam, z wnętrza onej machiny potwornej, rozklekotanej, człek na mię spogląda...

Dłuższą chwilę lecielim, gdy pojąłem, co jest onej podróży celem. Wielki, rzekłbym wręcz: monstrualny budynek niedawnej redakcji mej. Dotąd dalej, niźli na pierwsze piętro nie dotarłem - byłem li zwykłym reporterem terenowym. W końcu wlecieliśmy na jeden z wyżej położonych tarasów, gdzie mój skrzydlaty oprawca wylądował z hukiem, puściwszy mię wpierw. Na kamienną posadzkę rzucony, z wysokości co najmniej dwu metrów, na chwilę straciłem rezon. Gdy ten powrócił, zdołałem jeno spostrzec rozmazane oblicze mężczyzny w kitlu. Później żem stracił przytomność.

Związan się ocknąłem. Pasy mocne, skórzane oplatały mię, nawet najdrobniejsze ruchy uniemożliwiając do cna.
- Widzę, iż nasz pacjent już się obudził. - Usłyszałem. Nim wzrok mój do światła się przyzwyczaił, poczułem lekkie ukłucie w ręce.
- To cobyś nie był zbyt nerwowy, gdy zaczniemy - rzekł jaki głos chropowaty przy mym uchu. Wywiedzieć zrazu się spróbowałem, co niby zaczynać mają, gdy poczułem, jako bezwład gwałtowny, co rozlał się po całym ciele mym mrowieniem, narządów mowy sięga także. Ni słowa wykrztusić tako nie zdołałem. Miast tego wbiłem wzrok swój w oprawcę: ten sam mężczyzna w kitlu to był, co go po upadku spostrzegłem. Wąsy miał, rzadkie, przetłuszczone włosy i nieco obłąkańcze spojrzenie. On również na mię spojrzał, atoli z radością jaką, w której groźba wisiała:
- Chcesz wiedzieć li, co tu robisz, prawda? Porzuć więc swe troski, człeczyno! Chcemy pomóc ci zyskać nieśmiertelność, czyż to nie piękne? - Cóż... jeśli miałbym kiedykolwiek dostać takową szansę, wolałbym, ażby doszło do tego w okolicznościach nieco przyjemniejszych. Niestety - wtedy za późno już było, ażby wszelki bieg wydarzeń odwrócić. Wtem zobaczyłem, iż sufit nade mną przemieszcza się, w tył gdzieś uciekając. Ach tak. Z pewnością gdzie mię zabierają - pomyślałem. W końcu sufit spoczął na swym miejscu, a po chwili dłuższej schwycon zostałem przez kilka par silnych rąk. Przeniosły mię one do czegoś ciemnego - po plecach mych dreszcze przebiegły, i to mimo środka paraliżującego. Wydawało mi się, w każdym razie, iż przebiegły. Bowiem winny. Później usłyszałem, jako coś z hukiem się zatrzasnęło. Wówczas całkowita ciemność zapadła. Nie wiedziałem jeszcze, iż przyjdzie mi w niej długo egzystować. Wtem do wnętrza tego czegoś wdarło się buczenie i coś jakoby huk mechanizmu ogromnego, wszystko przez grubaśne ściany urządzenia przytłumione (bowiem było to zapewne JAKIEŚ urządzenie), a także przez mój umysł otępiały. I narastało owo buczenie, w końcu zlewając się z hukiem. Myślałem, iż ogłuchnę. Może i ogłuchłem. W chwili, gdy uszy jęły mię boleć w istocie dotkliwie, poczułem, iż nie mogę oddychać. Zamkniony w jakiejś tubie ciemnej się dusiłem... co więcej, po chwili jąłem też dziwnie widzieć. Choć wcześniej me oczy jeno ciemność "dostrzegały", teraz wszystko jakby rozjaśnieniu ulegało. Wtem... wzrok mój przebił się przez machiny ściany. Wąsacza w kitlu ujrzałem, z dzikiej radości skaczącego, z okrzykiem: "Działa, to DZIAŁA". Także jego krępego, ogolonego na łyso pomocnika, tego zaś niespokojny oddech słyszałem, jakbym stał tam, tuż obok. Pole wzroku wciąż rozszerzeniu ulegało, chociaż świat, który oczom mym się ukazywał, był inszy, niźli dotychczas. Jakiś... szary, pozbawion kolorów i dziki. Jeno ludzie, widziani czasem przez ściany, barwne plamy jakie stanowili. Wówczas słyszeć jąłem... coś jakby szepty. Tysiące, miliony szeptów... umysł mi wprost rozsadzało. Zupełnie, jakby cały ludzki ród postanowił raptem w mych uszach się zgromadzić. Ad extremum obraz rozjaśnił się tak, iż cierpieć zacząłem. Dotkliwie, atoli różnie od sytuacji, w której cielesny ból czułbym. Ten wnikał o wiele głębiej... jakoby samej duszy dotykając. Oto więc ma własna dusza mię bolała, ilekroć przybywało tego przeklętego światła. I wówczas nastąpił Rozbłysk, a me ciało, dusza, wszystko, cała ma istota, z owym bólem się zlała. Krzyczeć chciałem, lecz nim zdołałem choćby jedną składną myśl złożyć, ciemność zapadła. Gdy się znów zbudziłem, mą krwią był smar, a ja już na zawsze miałem słyszeć klekot trybów miast bicia swego serca... Odtąd perpetuum mobile się stałem. Byłem, jestem i zawsze będę. Wiecznie w ruchu. Wiecznie umarły.

Słowa Najświętszego Patriarchy:

Udało się. Ludzkość odkryła receptę na nieśmiertelność, a maszyny przestały być jedynie bezmyślnymi tworami. Teraz mogą nie tylko nam służyć - teraz mogą BYĆ NAM POSŁUSZNE.

Z Księgi Stali:

Ciało jest największym wrogiem człowieka, z którym ten zmaga się całe życie. Zabijając ciało, zapewniamy więc pokój.